Διαβάζοντας κάπου τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη"...τα μεγάλα λόγια
που φωνάξαμε στους δρόμους, τις μικρές αλήθειες που αποσιωπήσαμε στον
εαυτό μας..." σκέφτηκα ότι πολλοί από εμάς δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να
παραδεχτεί πράγματα και καταστάσεις όπως πραγματικά είναι, να δούμε
κατάματα την αλήθειες, να είμαστε ειλικρiνείς με τον εαυτό μας, ούτως
ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικότερα τις
καταστάσεις.
Πόσοι από μας σε αρκετές περιπτώσεις δεν
έκρυψαν από τον ίδιο τους τον εαυτό αυτό που πραγματικά συμβαίνει, αυτό
που δεν ήθελαν να παραδεχτούν ποτέ, η αυτό που δεν τους σύμφερε τέλος
τέλος...
Από το πως πάει μια φιλική ή ερωτική σχέση, μια
επαγγελματική σχέση, η καριέρα, η σταδιοδρομία, οι οικογενειακές σχέσεις
και πολλά άλλα...
Τότε που αρνείσαι την ύπαρξη μιας
κατάστασης, εκείνη συνεχίζει να υπάρχει, δεν έχει εξαλειφθεί, με
αποτέλεσμα οι όποιες συνέπειες να διογκόνωνται μέσα από την ωραιοποίηση
και το στρογγύλεμα των πραγμάτων.
Επομέμως όταν φτάνει η στιγμή της αντιμέτωπισης, το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί γιατί δεν έχει καταγραφεί.
Η
παραδοχή και η ειλικρέινεια πρώτα απο όλα με τον ίδιο μας τον εαυτό
συμβάλλει στη σωστή κρίση και αντιμετώπιση όλων των θεμάτων που
προκύπτουν στη ζωή μας.
Μα πάνω από όλα οι ΜΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ που κρύβουμε στον εαυτό μας, μπορεί να δημιουργήσουν ένα μεγάλο ΨΕΜΑ: Εμάς Τους Ίδιους.!
Και
αν γίνει αυτό, τότε μιλάμε για αλλοτρίωση της προσωπικότητας, για ένα
δεύτερο εγώ, μια παράλληλη πραγματικότητα, ένα συννεφάκι στο οποίο ζει
εκείνος ο οποίος αποσιωπεί αλήθειες από τον ίδιο του τον εαυτό.
Επιβάλλεται
λοιπόν να δούμε κατάματα και να είμαστε ειλικρiνείς ο καθένας με τον
εαυτό του και να κατανοήσουμε οτί η σωστή και έγκαιρη παραδοχή μιας
κατάστασης, τελειωμένης ή ρέουσας, συμβάλει στην ορθή αντιμετώπισή της,
πρακτικά, θεωρητικά αλλά και συναισθηματικά.
Αλλιώς
όποιος αντέχει φίλοι μου να ζει σε έναν ψεύτικο, δικό του κόσμο και να
παιδεύεται με τα δικά του ψέματα....όχι των άλλων....
